من به قم برگشتم و اصل دستخط را نگه‌داشتم (که کپی آن را ضمیمه می‌کنم) و چند نسخه تایپی از آن را تهیه کردم که به طور خیلی محرمانه، ضمن ارائه گزارشی کوتاه، به بعضی از مراجع و چند نفر از مدرسین بزرگوار حوزه دادم. مرحوم آیت الله مرعشی نجفی طبق معمول، وعده «دعا» داد و مرحوم آیت الله شریعتمداری هم طبق معمول با «احتیاط» وعده «اقدام غیرمستقیم» داد که اتفاقاً آن ایام مصادف با آمدن امام موسی صدر به قم و دیدار با مراجع و علماء، از جمله آیت الله شریعتمداری شد، که من در آن جلسه دیدار حضور داشتم و آیت الله شریعتمداری از امام موسی صدر خواست که ملاقاتی با شاه داشته باشد و موضوع این «جوانان» را مطرح سازد... و امام موسی صدر از روی صدق و صفا، موضوع را پذیرفت و در دیداری با شاه، مسأله را مطرح کرد که پس از این ملاقات، من همراه مرحوم علی حجتی کرمانی به دیدار ایشان در منزل برادرش آیت الله سیدرضا صدر رفتیم و نتیجه را جویا شدیم، ایشان گفت: شاه خیلی از این مسأله ناراحت بود و برخورد خوبی هم با من نداشت ولی من پیام آقایان را که خواستار عفو و اغماض بودند، به شاه ابلاغ کردم، اما پیدا بود که او از این پیغام ناراحت شد... و قیافۀ نامطلوبی بر خود گرفت...

 

 

 

 

 

 

و البته می‌دانیم که امام موسی صدر به خاطر این ملاقات، بعدها مورد هجمه دوستان! قرار گرفت که چرا به دیدار شاه رفته است؟ که خود داستان دیگری دارد و من در خاطرات خود درباره امام موسی صدر که اخیراً منتشر شده است به آن اشاره کرده ام.